برای تأمین اکسیژن مورد نیاز باکتریها در حوض هوادهی فاضلاب معمولاََ از دو روش استفاده میشود: هوادهی مکانیکی و هوادهی تزریقی (حبابی).
هر دو روش مکانیکی هستند و تفاوت آنها در این است که مکانیزم هوادهی درون مخزن یا در محلی خارج از آن قرار داشته باشد.
دستگاههای هوادهی مکانیکی، سطح آب درون مخزن هوادهی را متلاطم می کنند تا به کمک بهم زنهای پارویی، همزنهای برسی، یا وسایل دیگری برای متلاطم نمودن آب در هوا سبب تلاطم و موج در آب شده و اکسیژن بتواند در آن جذب شود. هزینه نصب و نگهداری هوادههای مکانیکی درون مخزن غالباََ کمتر است و معمولاََ از نظر اختلاط، تولید سطح بیشتر حبابهای هوا و انتقال اکسیژن به ازای واحد توان مصرفی کارآمدترند. سیستم های هوادهی تزریقی عمقی (حبابی) دستگاهی به نام دیفیوزر دارند که جریان هوای دمنده را به حبابهای ریزی در مایع مخلوط تبدیل میکند. هرچه حبابها کوچکتر باشند، به دارا بودن سطح بیشتر، میزان انتقال اکسیژن آنها بیشتر خواهد بود. هوای فشرده توسط دستگاه بلوئر دمنده هوا به داخل دیفیوزر دیده میشود. انتخاب نوع بلوئر و تعداد دیفیوزر در مخازن هوادهی بستگی به حجم فاضلاب و میزان اکسیژن مورد نیاز جهت تصفیه فاضلاب دارد. اگر حبابهای ریز با انرژی و تلاطم نامناسب شکسته نشوند، در جریان حرکت به سمت بالا به یکدیگر پیوسته و حبابهای بزرگتری تشکیل میدهند و عملاََ انتقال و پخش اکسیژن به درون فاضلاب بصورت بهینه انجام نمیشود.
درصورت نیاز به تبادل نظر با ما تماس حاصل فرمائید.